پولس این نامه را به مردی به نام فیلیمون نوشت. او در مکانی به نام کلوس زندگی می کرد. پولس این نامه را تقریباً همزمان با نوشتن نامه به کولسیان نوشت.

​

فیلمون مرد بسیار خوبی بود. او قوم خدا را دوست داشت. او چیزهای خوبی را با افرادی که به آنها نیاز داشتند به اشتراک می گذاشت. [1] زندگی خوب او باعث شد که پولس وقتی فیلیمون را به یاد آورد، احساس شادی کند. اما پولس این نامه را نوشت تا در مورد یک برده صحبت کند. نام غلام اونسیموس بود. او یک بار برای فیلمون کار می کرد. اما اونسیموس فرار کرد. سپس، زمانی که پولس در زندان بود، با پل ملاقات کرد. وقتی پیام عیسی را شنید، ایمان آورد. حالا او یک مسیحی بود. اما او همچنان برده ای بود که از صاحبش فرار کرده بود.

​

پس پولس این نامه را نوشت. از صاحب برده خواست که اجازه دهد غلام برگردد. اما پولس نمی خواست فیلیمون اونسیموس را مجازات کند. او می خواست که از این مرد مانند برادرش استقبال کند. پولس حتی قول داد که بدهی اونسیموس را بپردازد. [2]

​

پولس با صاحب برده مهربان بود. حال از صاحب برده خواست که با غلام مهربانی کند. این نامه به ما کمک می کند بفهمیم که چگونه اخبار خوب مردم را تغییر می دهد. خداوند راهی ایجاد کرد که افرادی که از او دور بودند اکنون به او نزدیک شوند. و حالا افرادی که از یکدیگر دور بودند نیز می توانستند با هم برگردند. اربابان مسیحی باید به خدمتگزاران خود احترام بگذارند. خادمان مسیحی باید به اربابان خود احترام بگذارند. هم بندگان و هم اربابان در خداوند برادرند*.

 

[1] فیلیمون 5

[2] فیلیمون 17