دوم قرنتیان یک نامه است. پولس این نامه را به کلیسای قرنتس نوشت. پولس در نامه اول خود درباره برخی از چیزها نوشت. برخی از کارهای بدی که کلیسا* قبلا انجام می داد، اکنون بهتر شده است. اما اکنون، کلیسا* مشکل جدیدی داشت. حالا معلمان دروغین در کلیسا بودند*. برخی از آن معلمان علیه پولس صحبت کردند. گفتند از طرف خدا حرف نزده است. گفتند او رسول واقعی نیست* [1] از عیسی. بنابراین پولس این نامه را نوشت تا در این مورد صحبت کند.

​

پولس در این نامه چیزهای سخت زیادی گفت. اما نامه او نیز پر از کلمات عاشقانه است. پولس خدا را دوست داشت. پولس مردم قرنتس را نیز دوست داشت. پس برای کمک به آنها نوشت. او نمی خواست فریب این معلمان دروغین را بخورند. خیلی ناراحت بود که بعضی ها به او اعتماد نکردند. برخی از نامه های او از غمگین بودن او صحبت می کند. در بخش‌هایی از نامه او سخنان سختی علیه معلمان دروغین آمده است. اما مواظب حرفش بود. او می خواست که آنها خبر خوب - انجیل * را درک کنند. و او می خواست آنها بدانند که او به آنها اهمیت می دهد. او گفت،

​

ما درباره خود موعظه نمی کنیم. ما درباره عیسی مسیح موعظه می کنیم. می گوییم که او پروردگار است*. و ما به خاطر او به شما خدمت می کنیم.» [2]

​

پل با درخواست از آنها شروع کرد که به یاد بیاورند که چقدر برای آنها زحمت کشیده است. بارها زجر کشید تا بتواند به آنها کمک کند. اما آنها این را به خاطر نداشتند. او خوشحال بود که برخی از کارهایی را که در نامه اول به آنها گفته بود انجام دادند. آنها به مردی کمک کردند تا از انجام کارهای بد دست بردارد. حالا دیگر از انجام آن کارها دست کشید. بنابراین پولس از آنها خواست که با او مهربان باشند.[3]

​

پولس بارها در تلاش برای کمک به قرنتیان رنج کشید. او می خواست این را به خاطر بسپارند. او از آنها نمی خواست که او را ترحم کنند. او می‌دانست که خدا کنترل دارد. حتی زمانی که او رنج می برد، خدا از او استفاده کرده بود. پولس کسی بود که خبر خوش خدا را به آنها آموزش داد. خدا از پولس استفاده کرده بود تا آنها را برکت دهد. اگر این را به خاطر می آوردند، دیگر به او شک نمی کردند.

​

پولس از اینکه برخی از آنها فراموش کردند خبر خوب در مورد چیست، ناراحت بود. خبر خوب مردم را گرد هم آورد. اما معلمان دروغین مردم را از یکدیگر دور می کردند. این یکی از راه‌هایی بود که کورنتیان می‌توانستند بگویند که حقیقت را نمی‌گویند.

​

پولس همچنین از آنها خواست که عهد جدید خدا را به خاطر بسپارند*. [4] وقتی عیسی آمد، وعده جدیدی به آنها آورد - عهد جدیدی*. پولس وقتی با آنها بود این وعده های جدید را به آنها گفت. این عهد جدید* نویدی برای تغییر قلب آنها بود. این وعده ای بود که به آنها زندگی جدیدی می دادم. این وعده ای بود که آنها پس از پایان این زندگی دوباره زندگی خواهند کرد. این وعده ای بود که آنها را از درون تغییر داد و آنها را بیشتر و بیشتر شبیه عیسی کرد.

​

این وعده ها به پولس کمک کرد که غمگین نشود. می دانست که ضعیف است. اما پیام خدا ضعیف نبود. و خداوند او را مأمور رساندن این پیام کرده بود. او مانند کوزه ای از گل بود. [5] اما پیامی که او حمل کرد هدیه ای با ارزش از جانب خداوند بود.

​

پل در برخی قسمت های این نامه غمگین به نظر می رسید. او از مشکلاتی که این زندگی به همراه داشت صحبت کرد. او از این صحبت کرد که چگونه بدن ما مانند خانه ای است که قدیمی و فرسوده شده است. او داستان های زیادی در مورد رنج های خود تعریف کرد. اما پولس در همه این چیزها امید خود را از دست نداد*. او می دانست که خداوند به او پیام صلح داده است*. او می دانست که خدا از این پیام برای بازگرداندن مردم به خدا استفاده می کند. او می دانست که خداوند به وعده هایش عمل خواهد کرد.

​

او همچنین امیدوار بود* زیرا معتقد بود که قرنتیان به او گوش خواهند داد. آنها از معلمان دروغین دور می شدند. آنها برمی گشتند و راهی را که پولس به آنها نشان داد دنبال می کردند.

​

درک بخش هایی از این نامه سخت است. برخی از قسمت ها بسیار شخصی هستند. پولس چیزهای زیادی درباره زندگی خودش به ما گفت. او از نوع رنجش گفت. [6] او از احساسش گفت. او در مورد چیزی که او را ناراحت کرده است صحبت کرد. او در مورد آنچه به او امید می داد صحبت کرد. پولس به ما نشان داد که پیروی از خدا می تواند دشوار باشد. اما خدا وعده داد به کسانی که از او پیروی کردند برکت دهد. مشکلات اینجا فقط برای مدت کوتاهی ادامه خواهد داشت. برکات خدا* تا ابد باقی خواهد ماند.

 

[1] دوم قرنتیان 11:1-15

[2] دوم قرنتیان 4:5

[3] دوم قرنتیان 2: 5-11

[4] دوم قرنتیان 3: 1-11

[5] دوم قرنتیان 4: 7-18

[6] دوم قرنتیان 1: 8-11